Hoewel de weersvoorspellingen heel de week regen op het menu gaven... bleef het gelukkig droog.  Op enkele druppels na, en neem dit letterlijk, hebben we geen nattigheid gezien.  Ik had de voorkeur gegeven aan mijn zwaar ipv licht regenjasje, waar ik dus 5u spijt van heb gehad!

Dit keer 'slechts' 11 hellingen welke variatie brachten van kort-en-krachtig (Molenberg/Berendreis/Taaienberg/Rotse) en lang-maar-taai (Fayte, Bos van Frasnez-lez-Buissenal, Rue Hoguenne, D'Hoppe, Veldeman, Frunte en Varent).  De volledige tocht zou echter heel wat meer hellingen voor de wielen schuiven... en 10km langer worden dan aangegeven.

Wederom niet goed geslapen, ik moet hier toch iets op vinden. Vanaf de eerste helling (Molenberg) voelde ik het reeds, slechte benen en HF bereikte op de top de 180!  Opletten geblazen voor de rest van de tocht.  Nochtans had ik een recuperatieweek achter de rug?  Ik nam me voor om voor de rest van de dag niet meer tot het uiterste te gaan, het blijft een voorbereiding naar Marmotte.  Ook Berendries lukte wel maar minder vlot dan tijdens de RVV, 2 weken geleden. 
Bij de eerste bevoorrading lieten we de meisjes achter, zij kozen voor de 75km, en vatten het drieluik Fayte / Bos van Frasnez-Lez-Buissenal / Rue Hoguenne aan.  Volledig geasfalteerd, licht verzet (30x19/21) ging de ietwat langere klim van de Fayte (1400m) zonder probleem voor de bijl.  De volgende klim zou 20km verder liggen maar... tussen deze 2 beklimmingen leek het constant naar boven te gaan.  Mijn Polar zou me later gelijk geven.  Over een lengte van 5km ging het van 179m naar 364m, een kleine 200m maar ik verzeker u, het weegt door.  Het Bos (1100m) was dan weer sneller voorbij dan gedacht, waar is de tijd dat ik hier zwoegend en zwetend met mijn zoon Dimitri naar boven reed?  Rue Hoguenne (1800m) ten slotte werd ook vrij snel afgewerkt.
De 2e bevoorrading even de tijd genomen om drank te nuttigen en dan snel naar de volgende hindernis, D'Hoppe (1500m).  Ook hier rustig tempo naar boven, 14/15 km/u, zodat de dieselmotor  niet stilviel en rustig bleef draaien.  Ten slotte waren we nog niet halfweg.   Ondanks het zware en pijnlijke gevoel in de dijen had ik nu plots het idee dat het wat beter ging.  Tot de volgende bevoorrading (75km) ging het nu meestal in dalende lijn, oef, een beetje rust.  HF daalde snel maar bij de kleine 'bultjes' die we toch nog tegenkwamen ging deze ook evensnel terug de hoogte in en kwam het pijnlijke gevoel terug boven.  Waarschijnlijk omdat we deze bultjes op het grote buitenblad namen zodat deze snel achter ons lagen.
Na de 3e bevoorrading kwam, op papier althans, het zwaarste stuk (4 hellingen).  Vrij snel kwam de Veldeman (1000m) met 20km later de Taaienberg.  Ik dommerik, in het midden over de kletskoppekes de Taaienberg op om dan het laatste stuk in het gootje te rijden...  De Frunte, weer een langere (1700m), werd gevolgd door de taaie Varent.  Deze laatste is niet alleen taai vanwege het klimmen, middenmoter van 700m met max 13%, maar ook mentaal.  Uit de voorbijgaande jaren weet ik dat de 4e (en laatste) bevoorrading achter het hoekje van de Frunte ligt maar dat men nog een extra ommetje maakt om de Varent te beklimmen.
Tijdens de 4e bevoorrading een bekertje cola naar binnen, Roman heeft cola met veel suiker, en op naar de laatste helling van de dag, de Rotse.  Hoewel ik ervan overtuigd was dit nog een ambetanterik (max 18%) zou worden viel deze uiteindelijk nog goed mee.  Hij lag achter de rug voor we beseften dat het klimmen erop zat.  De laatste 30km zouden toch weer lang worden, wederom wegens het mentale.  De laatste 12km worden afgelegd naast een kanaal met wind op kop!  Hier had ik dan de pech dat ik met een leegloper aan het rijden was.  Toch maar wat snelheid bijgeven maar het hielp niet.  Een 7-tal km voor het einde moest ik stoppen, snel de band opgepompt (geen zin om de band te vervangen) en terug voluit naar de finish toe.  Na 6:47u, 6:04 gefietst, bereikten we de finish.

Vreemd gevoel na de aankomst, niet écht moe, enkel wat vermoeide benen, vooral de dijen, geen krampen onderweg, geen nekpijn, een weinig knieproblemen (links achteraan).  De meeste langere hellingen met 30x19/21 opgereden, enkel de echte kuitenbijters (en de Varent) naar 30x23 geschakeld.  Hoewel ik onderweg meermaals sakkerde op de extra nijdige klimmetjes begon ik me er toch goed bij voelen.  Na evaluatie van de Polarresultaten ben ik toch tevreden.  Met een gemiddelde van 25,5/u moét ik zelfs tevreden zijn.  Als we hier nog wat kunnen bijdoen tegen juli zullen we vol vertrouwen de Marmotte rijden.

Wederom een goede bepijling, overal seingevers om het verkeer te regelen en dit keer 4 bevoorradingen.  Hoewel dezelfde organisatie als RVV denk ik toch dat de oorspronkelijke organisators hier mee de hand in hadden.  Ook andere jaren was PVP prima georganiseerd.  Puik werk!

Volgende week: Davitamon Classic 145km