Anders dan andere weken toch een beetje meer nachtrust.  Mijn favoriete avondprogramma gelaten voor wat het was zodat ik om 23u het licht uitknipte.  Om 6u uit bed, 7u20 in de auto, dit moet volgende week sneller!  Opnieuw hadden we de weergoden tegen: slecht weer, voorspeld én gekregen. 

30 hellingen, jawel, dertig!  En dan nog geen Muur of Bosberg.  Alle hellingen gelegen tussen Ronse, Kluisbergen, Oudenaarde en Brakel zullen we wel gehad hebben.  Sommige waren bekend maar er zaten er toch een stuk of 20 onbekenden bij:  Fiertelmeers 500m 20% max, Schapenberg 1200m 21% max, Kraaiberg 1300m 12% max, Le Horlitin 950m 15% max, Kluisberg 2100m 18% max,  Oude Kwaremont 1000m 12% max, Paterberg 350m 20% max, Waaienberg 750 12% max, Koppenberg 700m 19%, Kortekeer 1000m 17% max, Taaienberg 600m 16% max, Eikenberg 1000m 10% max, Kapelleberg 800m 14% max, Wolvenberg 650m 17% max, Braambrugstraat 800m 14%, Abeelstraat 500m 18%, Molenberg 450m 14%, Armekleie 550m 10%, Berendries 900m 12% max, Vossenhol 1400m 9% max, Toepkapel 400m 12% max, Tenbossestraat 450m 9% max, Valkenberg 550m 13% max, Steenbeek 300m 17% max, Steenberg 800m 13% max, Varent 800m 13% max, Berg ten Houte 1100m 21% max, Fortuinberg 1200m 21% max, Muziekberg 700m 14% max, Ten Berge 1250m 9% max.

Onmogelijk om de volledige rit gedetailleerd weer te geven.  De hellingen volgden elkaar zo snel op dat het niet te doen was om alles bij te houden.  De bekende hellingen bleven wel beter hangen, op deze hellingen kon ik vergelijken met de Ronde Van Vlaanderen in de maand april.  Tot de eerste bevoorrading moesten 9 hellingen beklommen worden en tijd om 'in te rijden' was er niet.  Na 2km al de eerste helling, Fiertelmeers 20% max, waarbij meteen de trend van de dag zou gezet worden.  Verder in deze eerste reeks al meteen flinke kleppers zoals Pater- Koppen- Kluisberg en Oude kwaremont.  Hiervan 3 met de overbekende kasseien, plezant met nat weer!  De Oude Kwaremont ging verrassend goed, boven voor ik het besefte.  Ook de Paterberg ging gezwind en probleemloos voor de bijl.  De Koppenberg daarentegen was, naar goede gewoonte, weer spelbreker.  Eerst begon ik te bibberen vanwege een hels gekraak tijdens het klimmen.  Zulk regenweer is echt niet goed voor de ketting/tandwielen/versnellingen.  Vervolgens keek ik een paar keer naar mijn achterwiel, het voelde aan als een lekke band. En dan, iets over halfweg, bij het uitkomen van de overhangende bomen ging het mis.  Ik had al een paar slippertjes achter de rug en bij het ontwijken van de toch nog veelvuldig aanwezige spleten tussen de kasseien reed ik me vast.  Voet aan de grond, grrrr.  Het werd balen tijdens de afdaling naar de bevoorrading.  Het kraken was nu weg maar ik begon toch wat te vrezen voor de rest van de tocht.  Laat er aub geen versnellingsapparaat stuk gaan, ik heb in mei genoeg pech gekend...    
Na de, m.i. povere, 1e bevoorrading mochten we er meteen terug aan beginnen.  Opnieuw 9 hellingen waaronder Taaien-, Eiken-, Wolven- en Molenberg, 3 met kasseien.  Een beetje ongerust reed ik de Taaienberg op.  Ik koos toch voor de rug ipv het gootje.  Met dit weer zou het daar waarschijnlijk nog harder slippen.  Nu was het de beurt aan Dimitri om stil te vallen, deze bult blijkt zijn zwart beest.  Te zwaar verzet bij de start van de klim vermoed ik.  tijdens de klim en ook op de Eikenberg wederom een gekraak van jewelste, ik zou er voor de rest van de dag mee moeten leven, én het zou niet het laatste probleem worden...  Mijn gedachten al bij de Molenberg daagde plots de Wolvenberg op.  Tijdens deze klim bedacht ik hoe zwaar deze ooit geweest was.  Ondanks het slechte weer begon het goed gevoel toch de bovenhand te krijgen.  Keer op keer hellingen, die vroeger o-zo moeilijk waren, kon ik nu op met 30x19, hier en daar 30x21.  Nog niet zo heel lang geleden zwoegde ik naar boven op 30x28...  Na een 2-tal onbekende hellingen was het de beurt aan de Molenberg, de laatste kasseihelling van de dag.  Met weinig volk voor je denk je soms dat het vanzelf gaat... behalve wanneer je de verkeerde keuze maakt.  Van bij de voet begon het gekraak terug door mijn hoofd te spoken.  Gezien de nattigheid durfde ik ook niet goed over de rug en probeerde ik rechts.  Foute keuze, deze kant zit vol diepe voren tussen de kasseien.  Ik probeerde meteen terug op de rug te raken wat niet goed lukte.  Na een paar keer over-en-weer bewegingen stond ik plots dwars... en stil.  Dimitri kon me gelukkig juist ontwijken.  Bon, stilgevallen dus, maar nu stond ik wel waar ik wilde, aan de goed kant van de helling.  Opnieuw gestart en probleemloos naar boven.  Boven aangekomen bleek ik nog maar moeilijk naar mijn 39 en niet meer naar mijn 50 tandwiel te kunnen schakelen.  Oeps, dat wordt lastig tijdens afdalingen...  Na de Armekleie volgde de 2e bevoorrading, dit keer zeker voldoende voorraad aanwezig om bij te tanken.  Tijdens het voorbije tweede gedeelte overheerste toch het gevoel dat het allemaal makkelijker ging dan in het voorjaar.  Natuurlijk bleef het op de zwaarste stukken pijn doen in de benen (kracht te kort) maar toch lukte het me telkens weer om zonder ademnood vlotjes naar boven te rijden.  Met 80km in de benen en 18 hellingen achter de rug voelde ik me toch nog vrij goed.  Nog slechts 60km te gaan, euh... fietsen. 
In deze bevoorrading probeerde ik ook het zand van de kettingen en versnellingsapparaat te krijgen.  Er volgde een opmerking van iemand dat dit niet goed voor is voor de mecaniek, zand wel misschien?  Toen we wilden vertrekken weer pech, lekke band?  Niets gevoeld maar toch leeg.  Was dit een langzame leegloper?  Was het toch dat wat ik voelde tijdens die kasseibeklimmingen?  Band vervangen, amaai, wat een vuiligheid aan de remmen en velgen... nog een gevolg van de zware rit gecombineerd met slecht weer.  Uiteindelijk konden we starten aan het derde deel van de rit,... achter het hoekje wachtte de Berendries.  80km blijkt toch een breekpunt te zijn voor velen, ook voor Dimitri... Ze vielen als vliegen en zoals voorgaande ritten ook het geval was, begon ik vanaf hier wederom meer deelnemers in te halen dan andersom.  Opnieuw een adrenalinestoot!  Ik begon me beter en beter te voelen.  De zware trainingen, vooral de midweektrainingen van 120km, bewezen opnieuw hun nut.  Toch was ik er niet gerust in, na een steile afdaling van de Berendries draai je linksaf naar het Vossenhol.  Nog zo eentje die ik steeds heb verafschuwd vanwege het overgaan van afdaling naar zware klim waarbij je benen worden 'afgesneden'.  Maar niets ervan dit keer, vlot de overgang verwerkt en vrij snel naar boven.  Ook Tenbossestraat ging probleemloos.  Gezien de problemen met mijn schakelapparaat vooraan probeerde ik op 39x19.  Wauw, dat ging goed!  Ook bij Dimitri ging het opnieuw wat beter, hij lukte voor de eerste keer zijn 52 (52x23).  Voor de Valkenberg koos ik opnieuw mijn 30x19/21, niet overmoedig worden was de boodschap.  Tot hiertoe geen problemen met krampen, houden zo.  Na de Steenbeek en Steenberg, waar halen ze de namen, volgde de 3e bevoorrading.
In deze laatste bevoorrading zocht ik de mecanieker op.  Toch proberen om mijn versnellingsapparaat vrij te krijgen.  Hier kreeg ik plots in de gaten dat het kabeltje fout geplaatst zat.  Ik had dit vrijdagavond nochtans nagekeken en getest.  Alles leek ok.  Nu bleek dat dit toch niet het geval was.  Het kabeltje dient over het 'uitsteeksel' van het apparaat geplaatst te worden, niet achter!  Ik wist dit nochtans, bij het vernieuwen van mijn groep in het voorjaar had ik ook wat problemen (stroef werkende voorversnelling) waarna ik erachter kwam dat het wel degelijk verschil maakt hoe je het kabeltje aan het apparaat bevestigt.  Ik kon opnieuw vlot van 30 over 39 naar 50, en kon niet snel genoeg starten voor de 5 laatste beklimmingen.  Hierbij enkel de Varent die moeilijk zou zijn,... dacht ik.  Inderdaad, de Varent was, naar goede gewoonte, opnieuw een slachtveld!  Overal deelnemers te voet of tegen een tergend traag tempo naar boven. Toen ik op de trappers begon te lopen opnieuw problemen.  Het leek alsof mijn achterwiel blokkeerde tegen de remmen.  Terug in het zadel ging het wat beter.  Toch een ietsje sneller reed ik velen voorbij wat me op een wolk deed belanden.  Nu kan het niet meer stuk!  Boven even wachten op Dimitri, intussen achterwiel opnieuw vastgezet, en dan volle bak naar de volgende helling.  12km, de langste pauze tussen 2 hellingen, met fijne regen.  We pikten aan bij een groepje maar ik ging al snel naar de kop om, op eentje na, het groepje achter ons te laten.  Dimitri riep me vervolgens tot de orde: "Pa, doe het nu eens rustig".  Misschien had hij wel gelijk, er moesten immers nog 4 hellingen beklommen worden waarbij 2 met 21% max.  Op de eerste (Fortuinberg) opnieuw problemen met het achterwiel bij het 'trapperlopen'.  Ik moest terug het zadel in, gelukkig was die 21% maar van korte duur.  Boven was geen fortuin te vinden, integendeel, nog een 2-tal nijdige klimmetjes volgden.  Ook de Muziekberg deed zijn naam geen eer aan.  Geen muziek te horen maar wel klimmen geblazen... en na de afdaling stonden we terug aan de voet!  De organisatoren hadden gewoon een lusje gemaakt om deze helling erbij te krijgen.  Na de laatste helling mochten we nog een 2-tal km uitbollen om eindelijk de finish te bereiken.  xxxxnat (het eerste deel mag je zelf invullen) maar toch tevreden.  Ondanks het slechte weer werd ook deze zware klimrit succesvol afgerond.
   
Tijdens deze rit is duidelijk geworden dat de voorbereidingen hun doel zeker niet gemist hebben.  Wanneer ik de beklimmingen vergelijk met dezelfde in het voorjaar (RVV en PVP) is het duidelijk dat een en ander veel vlotter gaat.  Dit was natuurlijk ook de bedoeling van het zware trainingsschema, maar het wordt pas duidelijk wanneer je hiervan bevestiging krijgt.  We blijven wel met beide voeten op de grond, een Marmotte is iets helemaal anders dan dit soort ritten.  Daar zijn het 'slechts' 4 beklimmingen... maar dan wel resp. 30, 10, 18 en 14 km lang!  Gran Fondo en Fleche Ardennaise (de laatste 2 ritten, 165km/170km) zullen een beter idee geven over de mogelijkheden in Marmotte.  Hier zullen we minder maar langere beklimmingen voor de wielen krijgen alsook de af te leggen afstand zal beter benaderd worden.

Tot hiertoe de minst goede organisatie van de Lotto Cycling Tour.  Goede bepijling maar toch enkele plaatsen waar de pijlen niet echt duidelijk de af te slagen weg aangaven.  Sobere eerste bevoorrading maar toch geef ik een dikke voldoende voor de bevoorrading.  Op vele plaatsen stonden vrijwilligers om de gevaarlijke kruispunten te bewaken.  Blijkbaar toch onvoldoende vrijwilligers want toch waren er een paar plaatsen die vrij gevaarlijk waren en waarbij geen seingevers te zien waren?  Ook stonden enkele seingevers foutief opgesteld zodat, of het verkeer toch doorkon, of de seingever voor een verplicht fietspad stond zodat je dit niet zag... 

Nog dit: Het probleem met het achterwiel werd vandaag gevonden.  De achteras die steeds loskomt... Deze week opvolgen, hopelijk wordt dit geen nieuw bezoek aan de fietsenmaker!

Volgende week: Gran Fondo Eddy Merckx (165km)