Vrijdagavond nog eens extra naar het weerbericht gekeken: Voor de middag meestal droog, na de middag veel kans op onweder in de regio van deze toertocht.   Ik nam me voor om tijdig door te rijden zodat ik het grootste deel zou afgelegd hebben in de voormiddag.  Wat er na de middag volgde zouden we wel zien. Ik koos voor de 155km omdat ik mijn rood-wit marmottekespakje toch moest laten zien en ik persé langs Marche-Les-Dames wilde rijden.  Bijna 30j geleden heb ik in daar veel gevloekt en gesakkerd tijdens mijn opleiding paracommando. Ik wilde nog eens terug om die hellingskens eens met de fiets te doen.  Indien nodig kon de rit ingekort worden naar 85km / 130km.

Op een zeer heuvelachtig parcours stonden een 8_tal hellingen aangegeven.  Allen variërend van max 9% tot 18%.  De hellingen hadden geen naam dus nergens informatie over lengte of hellinggraad. 

Naar goede gewoonte, met weinig slaap dus, vertrok ik rond 7u naar Zoutleeuw.  Iets te laat naar mijn zin omdat ik na de tocht de fietstombola nog wilde bijwonen en ik niet wist of ik tijdig zou aankomen.  Om 8u45 vertrok ik voor de rit, 6u30 had ik om de 155km vol te maken, dit moest toch lukken.  Het zou jammer zijn wanneer je bij de aanwezigheidstombola wordt getrokken voor de fiets terwijl je nog onderweg bent!   Verwarring alom bij de eerste splitsing.  Er stond een bord met kleurtjes en verschillende deelnemers twijfelden aan de te volgen richting. Dan maar bellen met de organisatoren die me prompt vertelden:"volg rood voor de 155, groen voor de 130 en blauw voor de 80". Ik dus linksaf ipv rechtdoor. Na een tijdje volgde er een zwaar onweder.  Sabinneke had me gisterenavond dus foute info gegeven!  Denkend aan een 2-tal fietsers die een kleine maand geleden zijn doodgebliksemd... was ik er echt niet gerust in. Temeer omdat ik nergens deftig kon schuilen. Toch een plaatsje gevonden onder een rij bomen, wat je eigenlijk niet mag doen bij onweder, en een tiental minuutjes gewacht.  Daar ik toch reeds doornat was ben ik uiteindelijk verder gereden om opnieuw een splitsing tegen te komen. Dit keer stonden bij de kleurtjes ook cijferkes... Rood=45, Groen=30, Blauw =25!   Die pippo's hadden me dus liggen, de kleurtjes waren dus aangegeven voor de gezinstochten!  Hoewel sommige schuilende wielertoeristen me voor gek verklaarden zat er niets anders op dan terug te keren naar de eerste splitsing.  Geel-zwarte pijlen volgen dus en een van de helpers v/d organisatie die ik tegenkwam attendeerde me op de witte pijlen met een 'z'.  Ik had me dus beter moeten laten informeren aan de start!  (terwijl ik dit schrijf zie ik ook de aanduiding onderaan de wegwijzer pagina...), we zaten nu op de goede weg en het stopte met regenen.  Tot de eerste bevoorrading ging het golvend op en neer en was er 1 klimmetje voorzien.  Een hellingkse met 12% max, deed toch pijn in de beentjes.

Bij de eerste controle goed gegeten, drinken aangevuld en op naar Marche-Les-Dames.  Ook nu bleef het golvend op en neer gaan in een mooie omgeving en plots zag ik het bordje Gelbresse.  Ah, we zijn er bijna en mijn hartje begon sneller te kloppen.  Wat zoiets toch kan doen met een mens.  Herinneringen kwamen boven en een fier gevoel maakte zich van mij meester.  Meteen herkende ik de lange baan naar het Commando-kamp en even dacht ik eraan verder door te rijden tot beneden aan het kamp zelf.  Maar ik had reeds genoeg tijd verloren, dus meteen linksop de klim naar Wartet genomen.  Halverwege de helling is de afslag naar het opleidingskamp in Wartet, hier kon ik het niet laten om even snel een fotoke te maken om vervolgens de klim af te maken.  Kort na deze klim volgt de zwaarste klim van de rit.  De klim naar Wartet-ville met 18% max.  Boven aangekomen had ik door dat ik vergeten te schakelen was naar mijn 30, ik reed hem dus op mijn 39x25.  Vandaar dat het zo lastig was?  Of was het toch de vermoeidheid die zich liet gevoelen?  Ook de tegenwind begon nu toch ambetant te worden.  Even later was ik in elk geval blij dat ik kon aanpikken bij een voorbijrijdend groepje.  Kon ik wat uit de wind recupereren waarbij bleek dat de conditie en recuperatie toch nog vrij behoorlijk zijn.  In een vlot tempo ging het dan richting bevoorrading 2.

Ook nu opnieuw goed gegeten en veel gedronken.  Veel zon, geen regen meer, de weergoden hadden zich blijkbaar toch bedacht.  Opnieuw alleen vertrokken maar dit duurde niet lang.  Hetzelfde groepje met nog enkele anderen kwam me terug voorbij en wederom aangepikt natuurlijk.  Vooraan reed dit keer 'gene gewone'.  Met een fors ritme ging het richting controle 3.  De hellingen die hier aangegeven gingen zonder meer voor de bijl, waar lagen die eigenlijk?  Het was nu opletten om het wiel van de voorganger te behouden, het was echt van links naar rechts laveren omdat iedereen kost wat kost uit de wind wilde blijven en op een betere plaats in de waaierkes wilde raken.  Voordeel is dan wel dat je niet denkt aan de stramme spieren en geen tijdbesef hebt waardoor je plots aan de derde bevoorrading aankomt.

Hier had ik intussen door dat ik te laat zou aankomen voor de aanwezigheidstombola en in een ultieme poging om toch op tijd te zijn ben ik vrijwel meteen vertrokken voor het laatste stuk.  Lange banen met wind op kop tot aan de aankomst, duidelijk het minst aangename deel van de tocht.  Bij de aankomst bleek ik de tocht afgelegd te hebben met een gemiddelde van 28,2 per uur.  Toch niet slecht maar niet voldoende op tijdig binnen te zijn.  Zoals bij andere tochten waarbij een aanwezigheidstombola gehouden wordt vind ik dat de organisatoren toch rekening moeten houden met deelnemers die onderweg zijn.  Ofwel het uur voor de trekking later plaatsen ofwel het laatste startuur vervroegen.  Vertrokken om 8u45 en 28/u gemiddeld over de rit, ik had dus tijdig moeten kunnen binnen zijn.  Ik had wel 165km op de teller, dit betekent dus dat ik 10km extra heb gereden.  Indien niet had ik waarschijnlijk wel tijdig binnen geweest.  Verkeerd rijden kan je niet incalculeren en het kan iedereen overkomen maar er waren toch nog redelijk wat deelnemers achter mij.  Ook zij konden niet meer deelnemen...  En men had de trekking ook een half uurtje kunnen uitstellen omdat velen tijd hebben verloren met het onweder in de voormiddag.  Afin, ik heb een goede fiets, voor mij hoeft het natuurlijk niet echt maar ik blijf het wel een serieus minpunt vinden.

De organisatie was goed.  Voldoende eten en meer dan voldoende drinken op de 3 bevoorradingsposten.  Op de verwarring bij de eerste splitsing na was er een prima bepijling met duidelijk aangegeven gevaarlijke punten.  Seingevers waren nu niet écht nodig, de drukke banen werden goed vermeden.  Het parcours was zeer mooi en evenwichtig ingedeeld.  Enkel de laatste 14km (na de 3de bevoorrading) waren eentonig en saai maar laat ons zeggen dat de vermoeidheid hier misschien ook zijn deel in heeft.  Het parkeren was wél een probleem.  Hoewel mensen voorzien om de parking aan te geven werden we niet correct doorverwezen wanneer een parking volzet was.  Gevolg was dat velen in een residentiële wijk geparkeerd stonden wat voor die mensen waarschijnlijk niet aangenaam was.  Anderzijds moeten ze wel begrijpen dat er vele wielertoeristen met de auto komen en deze toch ergens moeten kunnen parkeren.  Al bij al een ritje om nog eens opnieuw te doen.