Ondanks het slechte weer toch naar Harelbeke gereden. En we hàdden prijs… wind en regen gratis en voor niets. Achteraf bekeken viel de regen eigenlijk nogal mee, de eerste helft van de tocht zo goed als droog gebleven, vervolgens een uurtje of 2 in miezerige regen om het laatste uur droog af te ronden. Wij (en de fietsen) waren natuurlijk niet om aan te zien maar dat is uiteindelijk het minste.

Edalare, La Houpe, Berg Stene, Boigneberg, Eikenberg, Taaienberg, Kapelberg, Patersberg, Oude Kwaremont, Kluisberg en Tiegemberg. Een hele boterham niet? Hoewel al 3000km gereden sloegen die hellingen flink tegen, vooral deze met kasseien. Na nrs 4-5-6 (kasseien) zag ik die Patersberg echt niet meer zitten, ik dacht daar niet meer boven te raken. Het stilvallen van enkele ‘echte coureurs’ die me aan de voet nog snel voorbij gereden waren (en me eens aankeken van .. ocharme…) gaf me echter moed, de kracht was immers al op, waardoor ik langzaam maar zeker naar boven reed. Toen ik hen voorbijreed las ik op hun gezicht ‘Hoe kan dit?’ Niet alleen viel die arme drommel niet stil maar met wat een hels lawaai doet ie dat, het leek alsof de ketting/tandwielen elk moment in stukken zou springen. Op die momenten is plotseling alles vergeten en is het allemaal terug plezant. Toen ik hen voorbijreed kreeg ik vreemde blikken. Dat hels lawaai was natuurlijk het gevolg van de regen en modder tussen de tandwielen/ketting, én de versleten tandwielen/ketting. Ik heb er dan ook al een 17000km mee gereden, hoog tijd om te vervangen dus. Liefst deze week nog zodat ik volgende zaterdag tijdens de RVV geen extra attractie wordt…

De tocht zelf sloeg toch wat tegen. Op zich wel plezant en deugddoend maar na 3000km trainen had ik er toch wat meer (teveel?) van verwacht. Natuurlijk, het is de eerste keer dat we terug wat klimwerk voor de wielen kregen, maar toch. Het weer zorgde er ook voor dat ik ook niet op HF kon (wilde) rijden, dan zouden we nog minstens een uur langer onderweg zijn geweest. Nu werd er soms amper 19 gereden, vlak met tegenwind. Klimmen zal ik misschien toch nog kunnen leren maar het is duidelijk dat kasseien niet aan mij besteed zijn. Eens op kasseien val ik gewoon stil, wanneer ik meer kracht wil zetten krijg ik verschrikkelijke rugpijn. Gelukkig liggen er in de Alpen geen kasseien.

Wat betreft de organisatie, naar gewoonte prima afgepijld, overal voldoende bevoorrading en aan bijna alle gevaarlijke kruispunten iemand die het verkeer regelde.  Wat ik zeer appreciëerde was de veelvuldige bordjes 'Gevaarlijke afdaling', 'Opgepast slecht wegdek', en dies meer.  Misschien was dit verleden jaar ook al maar ik vind dit echt tof!  De borden zijn duidelijk zichtbaar en herinneren je er aan dat dalen zeer gevaarlijk is op de smalle vlaamse wegen.  Op TV is dalen spectaculair, wanneer je dit zelf doet is het 'kicken' maar... niet vergeten dat de wielrenners nooit tegenliggers moeten verwachten.

Eerst nog een weekje goed trainen om zaterdag de volgende karwei te klaren: RVV 145km.